Halfway!

Vorige week sloten we het weekend goed af. Op zaterdag avond was er een ‘foute’ party. Anna en ik kwamen samen in het appartement van een Noorse klasgenote om te aperitieven en ons terdege voor te bereiden. We fabriceerden een kapsel  à la 80’ies en onze ogen werden volgeklad met eyeliner. We zagen er allemaal bangelijk uit!

Na het maken van wat foto’s, kwestie van te bewijzen hoe fantastisch we bij ons vertrek eruit zagen, vertrokken we naar Stua, de lokale studentenclub waar je kan dansen, en zowat de enige plek in de omgeving waar er iets te beleven valt op zaterdagavond. Vóór elf uur kochten we een drankje. Tot die tijd waren ze aan de helft van de normale prijs.  

We zagen tal van crazy geklede Erasmus-studenten de club binnenvallen. Elke student zag er hilarisch uit. Al snel begon iedereen te dansen! Daar stopten we vrijwel de hele avond niet mee! Ik ging van hip-hop over salsa naar traditionele dans. Het was een hilarische avond. Na sluitingstijd, dit is om twee uur, gingen we terug naar het appartement van de Noorse studente om ons te ontdoen van onze feestkledij. We trokken ons deftige plunje weer aan en namen te bus naar huis. Zondag sliepen we uit en genoten we na van de voorbije leuke party, die maar in ons hoofd bleef nazinderen.

Maandag, het begin van een nieuwe schoolweek. Dit is al de vijfde week dat ik hier naar school ga. Wat gaat de tijd toch snel. Ik zit ongeveer aan de helft van mijn verblijf! Het lijkt alsof ik nog maar vorige week gearriveerd ben.

Ik begon met verder te werken aan de vorm van mijn ketting in koperdraad. Ik  maakte een model om te zien waar het halssnoer de huid moet raken en welke kromming de definitieve buis moet hebben. Dit deed ik op mijn gipsen schouders die ik de week voordien heb vervaardigd. Door het koper flink te verwarmen, wordt hij buigzaam. Zo kan je makkelijk de draad buigen en vormen in de gewenste richting. Wanneer je dit echter lange tijd na elkaar doet, wordt het materiaal opnieuw hard. Wil je het materiaal weer buigen, moet je dit opnieuw opwarmen. Zo gaat dit door – telkens opnieuw verwarmen en behandelen - tot wanneer je de goeie vorm gevonden hebt.

Hierna ging ik aan de slag met een buis plexiglas. Met een buis plexiglas wil ik het halssnoer van mijn ketting maken. Paul en ik testten hoe het materiaal reageerde op de warmte. Zo verhitte ik de buis tot deze flexibel werd en kon plooien in verschillende richtingen. Dit deed  ik tot het materiaal terug afgekoeld was. Zo krijg je organische vormen.

Na een paar testen op het model, probeerde ik de vorm van mijn ketting in het klein te maken. Dit ging vlot en ik was werkelijk blij met het resultaat. Door de trial en error, leerde ik ook dat je het warmtekanon niet te dicht mag houden tegen het materiaal, anders begint dit te vervormen en krijg je bubbels. Dit zou niet zo mooi zijn bij de afwerking dus hou ik het warmtekanon maar op een goede afstand. Het is moeilijk in te schatten wanneer het materiaal slap zal worden. Het ene moment, wanneer je het materiaal een tijd verwarmd hebt en je het probeert te buigen, is het nog steeds heel hard. Maar met een klein beetje extra warmte, is het plotseling zeer soepel. De juiste hitte ligt dus heel dicht tussen het harde en het soepele punt.

Donderdag betekende voor ons de laatste dag van de schoolweek. Op vrijdag gingen we namelijk snowboarden in Kongsberg. Donderdag avond hadden we echter nog een training voor onze flashmob en daarna ontspanden we ons nog wat in het zwembad en de sauna.

Vrijdagochtend vertrokken we om half negen met de auto naar het skicenter van Kongsberg. Daar kan je al van 9 uur in de ochtend tot 9 uur in de avond snowboarden of skiën. Ondanks het feit dat we er al rond 9 uur arriveerden, waren er reeds heel wat mensen opgedaagd. Op vrijdag is het twee voor de prijs van één.

We vertrokken met de skilift en ik had toch wel wat stress. Het was al een tijd geleden dat ik had gesnowboard en had dit ook dan nog maar eenmaal één week gedaan. Ik ben nogal bang om te vallen op het ijs. Gelukkig lag deze skipiste er veel beter bij en was uitglijden helemaal niet zo pijnlijk. Na een paar rondjes op de piste was het terug wennen aan de sneeuw. De andere Erasmussers zochten de moeilijker pistes op, terwijl ik het hield bij de ‘gemakkelijke’. Ik wou wat het me ook zou kosten goed doen en op mijn eigen tempo. Ik wilde mijn bochten onder controle krijgen en zelfvertrouwen winnen. Na vijf uur snowboarden ging dat – al zeg ik het zelf – extreem goed. Ik was trots op mezelf! Bij de laatste afdaling nam ik met een smile op het gelaat serieuze bochten en gleed aan een flinke snelheid naar beneden!

Jammer dat de sneeuw niet lang meer zal blijven liggen, want op de weg naar huis had ik alweer zin om nog een keer te gaan!

Eenmaal weer in ons verblijf waren we moe en stijf. Gelukkig werden we verwend door een zelfgemaakte lasagne van een van onze Erasmussers! Heerlijk was dat! Later op de avond beklom ik met deze vriend en een Fransman een hoge berg om te zien of er Noorderlicht te spotten viel! De kans was zeer groot en dan moet je er gebruik van maken. We vonden een goede plek, zonder stadsverlichting en boven op de berg. Mijn statief met fototoestel stond in de aanslag. Na een tijd besloten we, terwijl we wachten, wat aan lichtfotografie te doen. Spelen met licht en een lange sluitertijd is altijd leuk! Helaas! Jammer genoeg liet het Noorderlicht verstek gaan.

We gingen weer naar huis, een beetje teleurgesteld, maar… we geven niet op! We hopen dat we het Noorderlicht ooit zullen zien. En is dat nu niet het geval, dan komen we volgend jaar met z’n allen terug!

Tot snel! Dit was uw verslaggever vanuit het verre Noorden.

Een Gent-missende-Joyce Lanssens