Avontuur? Check!

-middag 2 februari


Eindelijk is het zover, na twee lange dagen reizen en installeren. Notodden. Laat ik jullie even meenemen in onze reisavonturen van de voorbije dagen.


Oostakker 1 februari. Om tien uur 's morgens staan mijn ouders naast mijn valiezen in de gang. Tijd om te vertrekken naar Zaventem. Onderweg naar daar kreeg ik nog heel wat mooie afscheidsberichten. Ze troffen me zo sterk dat ik er stil van werd. Eenmaal in Zaventem aangekomen hebben we meteen de twee uber zware valiezen ingecheckt en een rustig plekje opgezocht om nog te genieten van de laatste momenten samen. Ook mijn oma en opa waren van de partij. Ze waren met de trein gekomen en maakten er een daguitstapje van.


Rond een uur was het tijd om in te checken. We namen afscheid en ik moest toch wel een traantje wegpinken. Desalniettemin vertrokken we met volle moed. Hier werd het werkelijk serieus, voorbij de incheckbalie. Geen weg terug Het grote begin! Om kwart voor twee konden we het vliegtuig betreden. Het was een klein vliegtuig met weinig mensen aan boord. Alles verliep vlot, tot de landing. Halverwege de daling stegen we plots weer op, ik had al een gevoel dat er iets niet klopte.  Blijkbaar was er een technische fout. Iets met de flappen van de vleugels. Gelukkig was het mankement snel verholpen. Met een half uur vertraging, landden we dan uiteindelijk om vijf uur in Oslo! Wat is het hier koud! En veel sneeuw!


Eenmaal uit de luchthaven wachtte ons nog een busrit van drie uur naar Notodden. Na een beetje zoeken vonden we de goede bus, later dan verwacht door de vertraging van het vliegtuig. Wanneer we op de bus stapten, vroegen we een rit naar Notodden. "Which stop Miss?" "Just Notodden?" zeg ik. "There are three busstops in Notodden Miss" ik zeg "Which ones?" Natuurlijk, begon de buschauffeur al de busstops bij hun Noorse namen te noemen. Anna en ik lachten. We vragen de busstop dichtste bij onze accommodatie, Hogas. Onderweg krijg ik het even moeilijk, de spanning en de reis eisten hun tol. Ik staar stilzwijgend uit het raam. Mijn heimwee ebt stilaan weg bij het aanschouwen van het landschap. Wat is het hier mooi en feeeriek! Uiteindelijk waren we ter bestemming. Niemand te zien aan onze busstop. We staan in 'the middle of nowhere' elk met twee valiezen. Er is niks. Enkel stilte. Complete stilte. We wachten hoopvol af. Na een halfuurtje zagen we iemand naar ons toe lopen. Het is de student die ons zou opwachten! Alles goed en wel! Ze voert ons nog even langs winkel voor noodzakelijke spullen en dan naar onze kamers.


Tien uur is het als we in ons appartement aankomen. Blij dat we er eindelijk zijn en mogen uitrusten. Na het uitladen en installeren begeven we ons beiden tegen twaalf uur eindelijk richting bed.


Acht uur 2 februari is het als ik al door mijn bioritme gewekt word. Mijn nacht was woelig en verstoord. Om tien uur hebben we een afspraak met Dag, onze internationale coördinator. Het is, volgens de student, een half uur stappen van onze flat naar school. Ik doe mijn gordijnen open en word overwelmd door het prachtige landschap vlak voor mij. Sneeuw, bomen en bergen. Adembenemend. Genoeg gedroomd, tijd om te vertrekken!


Niet na een een half uur, maar na een kwartiertje wandelen maar, komen we aan in de Telemark University College! We krijgen van Dag heel veel informatie en een rondleiding. We ontmoetten ook onze leraar Paul, die ons zal begeleiden de komende drie maanden.


Morgen, vrijdag 3 februari, krijgen we onze eerste inleiding van de lessen. Ik kijk er al naar uit! Ik zal leren werken met metaal voor juwelenontwerp! Maar eerst vanavond nog een ontspannende sauna!


Tot snel!
-Joyce