Vorige week hebben we het weekend goed ingezet met een echte house erasmus dance party! Na enkele drankjes werd de sfeer ontspannen en swingden we met z’n allen op de Spaanse tunes en gingen we helemaal door de muur. Geweldig om eens alles in jou los te gooien.
Na de eerste avond van het weekend werd het rustiger en bereidden Anna en ik ons voor op onze trip naar het noordelijke Tromsø. Bus tickets en vliegtickets werden geprint, laatste bagage ingepakt, dan was het wachten op vertrek. Ons vliegtuig loste de start- en landingsbaan van Oslo om acht uur ‘s morgens. Een uur op z’n minst voor vertrek moesten we op de luchthaven zijn voor de incheck van de bagage. Voorafgaand hadden we nog een busreis van drie uur van ons verblijf naar de luchthaven. Omdat we zeker tijdig wilden arriveren namen we een bus vroeger. Dit maakte dat we om drie uur ’s ochtend vanuit Notodden moesten vertrekken. We vonden dit bijzonder vroeg. Laten we gewoon niet slapen, zeiden we. We slapen in de bus en op het vliegtuig. Een lelijke misrekening, zeker wat mezelf betreft. Bij de landing in Tromsø voelde ik me ziek. Maar met enkele pilletjes en na een lange slaap ging het al stukken beter. Oef.
Tromsø. Wat een mooie stad! We kwamen dinsdagochtend aan, waar Karoline, onze gastvrouw, ons opwachtte in het centrum. Er is veel cultuur, vriendelijke mensen, winkels en de geschiedenis spat van de muren. Woensdag verkenden we de stad en ik werd weer een klein beetje meer verliefd op Noorwegen. Ik zou hier wel langer kunnen blijven, dacht ik bij mezelf. Na het dagdromen was het tijd om te vertrekken voor het moment waar we allemaal lang naar uitkeken, hondensleeën.
We vertrokken om vijf uur met een busje naar het noorden van Tromsø, waar stoere maar toch modieuze thermische pakken op ons lagen te wachten. Absoluut noodzakelijke kledij om het hondensleeën gezond en wel te overleven. Na onze transformatie brachten ze ons naar de husky’s. Fantastisch, al die mooie, blauwogige wezens bij elkaar, huilend naar de maan. We hadden er helemaal zin in. Het sleeën zou ongeveer twee uurtjes duren, dus elk mocht de helft van de tocht de hondenslee besturen. Machtig. Je slee wordt getrokken door vijf getrainde en ervaren husky’s. Het op de slee zitten is een ding, maar zelf de slee besturen is gewoon onbeschrijfelijk. Je vergeet alles om je heen en laat je leiden door de husky’s. Genietend van de nacht en van de natuur. Je hebt het stuur in handen maar toch leidden de honden jou meer dan jij ze leidt. Dit kan alleen maar in Noorwegen denk ik dan. Dit zal ik nooit vergeten. Na twee uur kwam er helaas een eind aan. Wat mij betreft had het dubbel zo lang mogen duren.
Na het hondensleeën kregen we een warme maaltijd om op krachten te komen. We probeerden het noorderlicht te zien, dat uiteraard aanwezig is, maar door de bewolking niet met blote oog te zien was. Jammer. Na deze intense maar slopende dag brachten ze ons terug naar het centrum. We klommen de berg tot aan het huis van Karoline, en even later vielen we als een blok in slaap.
De volgende dag was het cultuurdag. We gingen eerst naar een hedendaagse tentoonstelling van de Noorse filmmaker Bodil Furu. Later bezochten we de plaatselijke glasblazerij, bibliotheek en het lokale postkantoor. Jaja nu is het raden wie er post gekregen heeft! Die avond zouden we misschien rondtoeren om het noorderlicht te spotten, maar door de sneeuw was dit niet mogelijk en besloten we maar allemaal lekker gezellig een film te kijken met wat popcorn en chocolade erbij. Even lekker ontspannen en aan niets anders denken dan aan de film en de snoep.
En kijk. Voor we het wisten was het de laatste dag van onze noordelijke trip! Met spijt in ons hart verlieten we het huis van Karoline en trokken we gepakt en gezakt naar onze eerste stop van de dag, het Tromsø museum. Daar konden we allerlei bezienswaardigheden zien van het Noorden, zoals het noorderlicht, plaatselijke dieren en de levenswijze van de mensen. Onze volgende stop was het Polaria, het plaatselijke Sealife. We werden geïnformeerd over de noordelijke dieren, het noorderlicht en zagen een training van zeehonden.
Na deze amusante activiteiten was het tijd om de richting in te slaan van de luchthaven. Hier kwamen we mooi op tijd aan, waardoor we nog tijd hadden voor een spelletje te spelen. We speelden midden in het luchthavengebouw ‘Chiro’, verstoppertje. Wanneer de zoeker ‘Chiro’ (of in ons geval Kiekeboe) riep en begon af te tellen, werd hij door omstaanders bekeken als zot! Wanneer ikzelf wegliep als ik me moest verstoppen werd ik met verwarde blikken nagekeken, en wanneer ik in mijn bergplaats zenuwachtig stiekem keek of ik niet werd gezien, gingen er rare blikken mijn richting uit. Hi-la-risch!!!
Tijd om in te checken en te vertrekken. Na een korte vlucht landden we weer met een verschrikkelijke daling in Oslo. Kunnen ze hier dan niet normaal landen dacht ik dan bij mezelf? Eenmaal goed en wel aan de grond zochten we de bus op en trokken we weer naar ons schuiloord.
Tijdens deze busreis naar huis kwam ik met zalige muziek in mijn oren tot rust. Ik bleef even stilstaan. Ik dacht bij mezelf, er zijn een handvol momenten in je leven die je, terwijl ze gebeuren, je zal herinneren voor de rest van je leven. Dit was zo’n moment. Ik had een fantastische week en weer zoveel mooie herinneringen erbij. Wat ben ik blij dat ik hier ben! Helemaal op jezelf, dat is pas het echte leven. Vooral als je jong bent.
Voor foto’s zie:
Ik ontvang ook graag post! Een brief, kaart of postpakket, alles is welkom! Voor diegenen die graag een postpakket zouden willen opsturen maar niet meteen weten wat gestuurd, hier alvast een paar tips: royco minute soep tomaten, aiki noedels, BELGISCHE melkchocolade, la vache qui rit crème kaasjes, chips en niet te vergeten DRANK. Maar ik ben al dankbaar met eender welke post! Het kleinste kaartje brengt al heel wat vreugde. Alvast bedankt!
Mijn adres:
Joyce Lanssens
Surtetjønnveien 19-101
3684 Notodden
Norway
mye kjærlighet - Joyce
Post incomming:)
BeantwoordenVerwijderenJeeeeeej :D
Verwijderen